Wioski jak z bajki.

Poranek rozpoczął się obietnicą kolejnej pięknej przygody. Po wczorajszym zanurzeniu w cuda natury, dzisiaj postanowiliśmy ruszyć dalej – wzdłuż południowego brzegu wyspy. Droga zapowiadała się malowniczo, ale to, co zobaczyliśmy, przerosło nasze oczekiwania.

Wioski, które mijaliśmy po drodze, były jak wyjęte z bajki. Każda chatka i dom zdawały się pulsować życiem – błękity, róże, zielenie i żółcie mieniły się w promieniach tropikalnego słońca. Ściany zdobiły ręcznie malowane wzory kwiatów i fal, a przed domami rozwieszone girlandy suszących się na wietrze kolorowych tkanin oraz flagi Państw dodawały krajobrazowi dodatkowego uroku. Życie tutaj toczyło się na zewnątrz: dzieci biegały boso po trawie, a kobiety… tańczyły.

Tak, tańczyły. Najpierw myśleliśmy, że to próba przed jakimś festiwalem, ale po chwili zrozumieliśmy, że taniec jest po prostu częścią ich codzienności. Każdy krok i gest był pełen radości i lekkości, jakby w rytmie natury – dźwięków fal i szumu wiatru w liściach palm. Patrząc na to, czuliśmy się jak świadkowie czegoś magicznego, co trudno ująć w słowa.

Dotarliśmy do celu – Lalomanu Beach Fales. To miejsce było jak spełnienie marzeń o idealnym raju. Proste, kolorowe chatki stały tuż przy brzegu, jakby ocean był ich naturalnym przedłużeniem. Piasek miał odcień bieli, który wydawał się niemal nierealny, a turkusowe fale delikatnie rozbijały się o brzeg. Nad nami rozpościerało się błękitne niebo, a wokół rozciągały się zbocza porośnięte dziką dżunglą.

Droga do Lalomanu była równie zachwycająca. Wiodła przez gęste lasy deszczowe, z których co jakiś czas wyłaniały się niespodziewane widoki na ocean. Samochody, które nas mijały, zawsze przywodziły na myśl tę wyjątkową samoanską serdeczność – kierowcy uśmiechali się i machali, jakbyśmy byli częścią ich świata.

Na Lalomanu spędziliśmy leniwe godziny, spacerując wzdłuż brzegu i pozwalając oceanicznym bryzom przynieść nam ukojenie. Była to chwila, by zatrzymać się, wyłączyć myśli i po prostu chłonąć piękno tego miejsca.

Pod wieczór zaczęliśmy wracać do Apii. Droga powrotna, choć mniej spektakularna niż poranek, miała w sobie coś hipnotyzującego. Promienie zachodzącego słońca rozświetlały wioski, które mijaliśmy, nadając im złocistego blasku. Gdy w końcu dotarliśmy do miasta, czuliśmy się zmęczeni, ale jednocześnie wypełnieni spokojem i wdzięcznością za tak wyjątkowy dzień.

Zdjęcia (9)

Komentarze (0)